Tijd om aan de bak te gaan!

Muli Bwanji!

Maandag om 9 uur is het dan zover. Helaas had Mariska kort daarvoor wat opstartproblemen, last van haar maag, maar uiteindelijk toch maar besloten mee te gaan. We ontmoeten Janneke bij de busstop en vandaar uit gaan we samen naar ons project. Spannend!

Janneke legt ons rustig alles uit en we schrijven alles goed op. De bus naar het grote busdepot, overstappen naar 23 en na het tankstation komt een oranje/paars huis, daar moeten we er uit. Naar beneden wandelen aan de overkant van de weg en dan zijn we er al. Het gaat allemaal voorspoedig. Het is een beetje raar om kennis te maken op het project. De zusters spreken goed Engels, maar de huismoeders lang niet allemaal. Gelukkig is er een moeder bij de baby’s die redelijk Engels spreekt en ook weet wat we komen doen. Ze kijkt er blij bij en is erg enthousiast dat we morgen komen. We hebben er helemaal zin in.

We lopen semizelfstandig terug naar waar we de bus weer in moeten. Toch even kijken of je het allemaal al een beetje door hebt. Als het lukt willen we het morgen gewoon alleen gaan doen. De bus stopt op een ander eindstation dan we de heenweg zijn overgestapt dus dat is even wennen. We moeten een stuk naar beneden lopen, tussen twee moskeeën door en dan zijn we in het centrum. Vandaar af weten we de weg verder wel. Na een snelle lunch gaan we terug naar het huis. We zijn moe, en we hebben eigenlijk nog helemaal niets gedaan. Dat belooft wat voor morgen. We hangen rustig een beetje rond en Mariska voelt zich nu wel wat beter. Na een lichte maaltijd gaan we vlot slapen.

De volgende morgen is het vroeg dag. Als ik wakker wordt is het nog donker. Om 6.15 uur gaan we er uit en om 6.50 uur gaan we naar de busjes alleen op pad, we gaan het redden. De overstap, het uitstappen op de goede plek en de wandeling naar het huis gaan prima. We zijn wel een attractie voor de kinderen die naar school gaan. We worden aan,- en nagestaard. Af en toe wordt er ‘mzungu mzungu’ geroepen, wat blanke betekent. Wij lachen wat en zwaaien, dan kijken ze snel weg.

Aangekomen in het huis zoeken we eerst de non op die voor de kinderen zorgt. Ze begroet ons en brengt ons naar de baby afdeling. We krijgen een schort en een plastic overschort en dan worden we direct aan het werk gezet. Een snelcursus luiers vouwen en aan de gang. De kinderen hebben al gegeten en worden als ze gewassen en afgedroogd zijn bij ons gebracht voor een luier en kleding. Het is een beetje zoeken naar passende kleding, maar we worden goed geholpen. Terwijl wij bezig zijn worden de bedjes naar buiten gesjouwd. Het is blijkbaar poetsdag, alles wordt geschrobd.

Terwijl we bezig zijn komen er nog 2 vrijwilligers aan. Ik weet niet precies waar ze vandaan komen, maar de man komt op mij af op te vragen waar hij moet zijn. Ik verwijs hem naar de huismoeders. Vreemd dat hij denkt dat een blanke de boel hier runt. Aannemelijker zou toch zijn dat hij een donkere vrouw, of beter nog, een van de nonnen zou aanspreken. Maar goed, hij kwam uiteindelijk op de goede plek terecht.

Na het schrobben en een snelle boterham, spelen we even met de kinderen en krijgen ze iets te snoepen. We mogen lolly’s uitdelen. Het kleine grut, ze kunnen nauwelijks zitten, maar een lolly herkennen ze wel. Er wordt vrolijk op los gesabbeld en het is lekker rustig.

De kinderen luisteren allemaal goed. Ze worden, voor Nederlandse begrippen, soms ietwat hardhandig maar liefdevol verzorgd. Er is weinig tijd voor persoonlijke aandacht. Hopelijk kunnen wij die gaan geven komende tijd.

Dan komt de zuster op ons af of we willen helpen met het wassen van de dekens. Wat een zware klus is dat. De dames die daarmee bezig zijn, zijn beresterk en lachen ons uit als we de , lam van het uitwringen, even laten hangen. Wij dachten terug te kunnen naar de baby’s maar er werd nog even wat was van de lijnen gehaald. Of we even wilden helpen met het vouwen. Toen de bult wasgoed die er lag, opgevouwen was, wilden we weer naar de kinderen gaan, maar er werd snel een nieuwe voorraad droog wasgoed bijgehaald. Er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk waren we klaar en gingen we terug naar de baby’s.

Op de babygroep waren de huismoeders druk om de kinderen eten te geven. Bij Lisa werd er een baby in haar handen gedrukt en een beker pap die gegeven kon worden. Bij Mariska werd er even later ook een baby gegeven, de non gaf aan dat het een moeilijke eter was, dus dat werd een uitdaging. Maar het viel niet tegen en het is gelukt, ze heeft alles op gegeten. Als de kinderen allemaal het eten ophebben worden ze weer terug in het bedje gelegd en zo nodig verschoond. Toen was het tijd voor de afwas. Een van de huismoeders nam ons mee naar de pomp waar water opgepompt moest worden. Voorspoelen, nog eens spoelen, met een doekje en een blok zeep zo goed mogelijk schoon schrobben en daarna nog een paar keer spoelen. Dit alles in de brandende zon. J Daarna waren de slabbetjes aan de beurt. Het zelfde ritueel volgde.

Toen alles naar de zin van moeder was schoongemaakt mochten we het mee terug nemen naar de groep. We begrepen niet helemaal wat de bedoeling was, maar ze wees naar de kast. Daar hebben we de boel maar soort van opgeruimd.

De non kwam nog even met ons praten ze was ontspannen en vrolijk. Ze had respect voor onze houding en leek blij te zijn met onze hulp vandaag. Ze gaf aan dat vandaag een drukke dag was met de was en het poetsen. Dat gebeurd altijd 1 keer per week. Nu waren we klaar met het werk. De kinderen slapen allemaal even lekker en om 14 uur zouden ze weer wakker worden. Wij mochten wel lekker naar huis gaan. Onze energie was ook wel aardig op. Het was een drukke dag met veel fysiek werk. Met deze temperaturen moeten we ons tempo aan gaan passen…
Op weg naar huis ging dat aanpassen ineens heel makkelijk… het stuk wandelen van de ene busstop naar de andere ging een heel stuk langzamer dan normaal?

Doinggoood werkt nog maar kort samen met dit project. Een van de andere vrijwilligers heeft een aantal keer gewerkt om ze iets te laten wennen aan de komst van blanken. Wij zijn de eerste 2 vrijwilligers die hier de komende tijd met een zekere regelmaat gaan helpen. De nonnen en de huismoeders moeten daar nog erg aan wennen. Dat is heel begrijpelijk, maar we kregen de indruk dat onze hulp gewaardeerd wordt.
Op het project zijn ze erg beschermend naar de kinderen toe. Er mogen geen foto’s gemaakt worden. Er wordt gevreesd dat de foto’s op internet terecht komen. Dat zou de kinderen in een later stadium van hun leven kunnen schaden als bekend wordt dat ze wees zijn. Vandaar dat er geen foto’s bij dit blog geplaatst worden. We hopen in de toekomst wel wat foto’s voor ons privé album te kunnen maken.

Een lange dag ten einde, en we zullen het vanavond (weer) niet laat maken…

Tio Nana!

Lisa en Mariska

Onze eerste dagen op reis

5 – 7 maart 2015

Donderdag 5 maart worden we allebei naar Schiphol gebracht, en nemen voor de deur afscheid. Wij treffen elkaar voor de deur van vertrekhal 1 en praten even kort bij. Het is raar om afscheid te nemen voor zo lang, en aan de andere kant is er, na het rare gevoel van afscheid nemen, eigenlijk niet echt het gevoel dat het nu “echt” is.

Met onze reisgenoot en medevrijwilliger Marjan maken we kennis bij de incheck balie. We praten even bij en als het half 6 is mogen we inchecken, dus dat gaan we dan ook doen. Blijkt het dat we dat niet bij de balie mogen doen maar dat dat aan een computer allemaal zelf geregeld mag worden. We willen graag bij elkaar zitten maar zelfs met de nodige hulp lukt het alleen om de vlucht van Wenen naar Adis Ababa bij elkaar te zitten. Nou ja, dat is in ieder geval de langste vlucht.

Het vliegen gaat voorspoedig. De overstap op Wenen gaat heel vlot, het vliegveld is bijna leeg. Het vliegtuig wat ons naar Ethiopië brengt is heerlijk luxe en ook dat is een prima vlucht.

De luchthaven van Adis Ababa is een ander verhaal. We kunnen daar alleen direct doorlopen naar de volgende gate waar we 2 uur later moeten instappen. We hebben vreselijke dorst en willen wat drinken maar alle winkeltjes zijn aan de andere kant van een glazen wand, en daar kunnen we niet zomaar doorheen zonder door de douane te moeten. Met een lach en een vriendelijke vraag mogen we wel even oversteken en even later zonder al te veel problemen ook weer terug. Met drinken lopen we naar de gate waar we nog een poosje wachten tot we weer aan boord kunnen voor het laatste deel. Ook dit vliegtuig is netjes, goede stoelen en voldoende beenruimte. Deze vlucht lijkt lang te duren. We zitten ver bij elkaar uit de buurt en slapen lukt ook niet echt. Maar uiteindelijk komen we dan toch op Lilongwe aan. Eindelijk, deze lange reis zit er op.

Voor we de luchthaven op mogen wordt onze tempratuur opgemeten. Pas dan mogen we door. Hier zijn de voorzorgsmaatregelen voor Ebola nog voelbaar. Verder hebben we er niets van gemerkt.

In de luchthaven mogen we aanschuiven om door de paspoortcontrole te gaan en ons visum te krijgen. Ik moet nodig naar het toilet en het enige is achter de douane te vinden. Gelukkig mag ik wel even gaan als ik mn paspoort even achterlaat. Als ik terug kom wil ik weer netjes achterin gaan staan maar de douane beambte wil me direct even helpen. Na de nodige vragen, waar ga je heen, waar kom je vandaan, wat ga je doen en waar verblijf je, krijg ik een stempel en mag ik door. Mariska en Marjan staan dan nog een aardig poosje te wachten en inmiddels komen de koffer als langs op de band. Die hebben we dan vast te pakken.

Vervolgens worden we opgewacht door Janneke, onze vrijwilligerscoördinator. Ook staat er een taxi klaar om ons naar het guesthouse te brengen. Eenmaal daar gaan we onze koffers uitpakken en alles een beetje organiseren in zover dat lukt. We hebben geen kledingkast waarin we dat allemaal netjes weg kunnen hangen en leggen, maar een soort van open kastje.

Daarna zijn we even een rondje gaan lopen om tot rust te komen, even te praten over de ervaringen tot nu toe en de benen te strekken.

We hoefden gelukkig niet voor het avondeten te zorgen, dat werd door andere vrijwilligers gedaan, we aten een broodje hamburger.We We zijn vlot gaan slapen. Alle indrukken van de dag en het lange reizen, eisen hun tol.

De volgende dag werden we rond 09.00 uur opgehaald door Janneke om op citytour te gaan zodat we wegwijs worden in de omgeving. We liepen naar een ‘bushalte’, om te wachten op een minibus om naar de stad Lilongwe te gaan.

We hebben bijna een uur gewacht, overigens heel normaal hier, maar de busjes zaten steeds erg vol. Ondertussen zie je van alles, zo staan ze vaak maiskolven te roosteren die je dan voor 20 cent per stuk kan kopen, zelfs Mariska vond het lekker! Maar ze staan ook met (letterlijk) kakelverse kippen in hun handen om die te verkopen…

Uiteindelijk heeft Janneke iemand gebeld zodat we opgehaald werden door een tuk – tuk. Dat is een soort van brommer en kun je met 2 mensen achterin.

Die heeft ons netjes naar de stad gebracht. Janneke heeft ons de bank, supermarkt en de markt laten zien. We wilden voor het eten wat groenten kopen. Toen we bij een kraam stonden er heel snel zwerm mensen om ons heen die ons wilde helpen. Toen we uiteindelijk alles hadden wat we wilden betaalde we en dachten dat we weer verder konden… Maar niets was minder waar… Er ontstond een hele ophef over de betaling. Niet iedereen die ons had geholpen hadden hun geld gekregen, terwijl we het bedrag aan 1 persoon hadden gegeven. Dit was gelijk een les voor ons voor de volgende keer. Door 1 persoon laat je je helpen en onderhandel je en niet door 10 verschillende mensen, hoe goed ze het ook allemaal bedoelen natuurlijk want ze willen graag wat aan je verkopen. Daarna gaan we nog even ergens lunchen, doen we nog wat boodschappen en gaan we weer naar het huis.

’S avonds gaan we uit eten met de groep bij ‘Mamma Mia’, dit is een vrij luxe restaurant waar je van alles kan krijgen, wij hebben heerlijk een pizza gegeten. Daarna zijn we weer naar huis gegaan, hebben we gedouched en op tijd weer naar bed. Want we zijn nog verschrikkelijk moe van de reis en wat we tot nu allemaal gezien hebben, zoveel indrukken opgedaan; maar er gaat nog zoveel meer komen… Volgens medevrijwilligers moeten we onszelf 1 week de tijd geven om hier te kunnen aarden. Wij willen te snel maar ‘pangone pangone’, wordt er hier dan gezegd, wat rustig aan betekent. J

Vandaag hebben we een rustdag waar we heerlijk van gaan genieten… Morgen gaan we starten op het project, spannend, maar we hebben er veel zin in! Tot snel!

Veel liefs Lisa en Mariska

Bijna...

Hallo allemaal,

Nog 2 nachtjes slapen, en dan is het zover. Het grote “afscheid nemen” is begonnen. Familie en vrienden, werk en sportmaatjes, buren en je eigen huis…

Het is mooi en hartverwarmend om te zien hoeveel mensen met je meeleven en je het beste toewensen voor onze periode daar. Het is raar om afscheid te nemen, al is het eigenlijk maar voor 4 weken. Het is zo’n wereldreis dat het langer en definitiever lijkt.

Maar we hebben er zin in. De koffer staat zo goed als gepakt, de laatste spulletjes moeten nog even gekocht worden en alle goede tips van andere vrijwilligers worden verwerkt op de meeneemlijst.
Huis wordt nog even gepoetst, zodat de house-sitters er schoon en fris in kunnen.

En dan komt de lange reis. Op Schiphol treffen we ook Marjan, een andere vrijwilliger die ook naar Lilongwe gaat, om samen verder te reizen. Donderdag om 20:00 uur vertrekken we vanaf Schiphol om vervolgens rond 12 uur de volgende dag aan te komen op Lilongwe Airport. De start van het avontuur!

Tot gauw,

Knuffel, Mariska en Lisa