5 – 7 maart 2015

Donderdag 5 maart worden we allebei naar Schiphol gebracht, en nemen voor de deur afscheid. Wij treffen elkaar voor de deur van vertrekhal 1 en praten even kort bij. Het is raar om afscheid te nemen voor zo lang, en aan de andere kant is er, na het rare gevoel van afscheid nemen, eigenlijk niet echt het gevoel dat het nu “echt” is.

Met onze reisgenoot en medevrijwilliger Marjan maken we kennis bij de incheck balie. We praten even bij en als het half 6 is mogen we inchecken, dus dat gaan we dan ook doen. Blijkt het dat we dat niet bij de balie mogen doen maar dat dat aan een computer allemaal zelf geregeld mag worden. We willen graag bij elkaar zitten maar zelfs met de nodige hulp lukt het alleen om de vlucht van Wenen naar Adis Ababa bij elkaar te zitten. Nou ja, dat is in ieder geval de langste vlucht.

Het vliegen gaat voorspoedig. De overstap op Wenen gaat heel vlot, het vliegveld is bijna leeg. Het vliegtuig wat ons naar Ethiopië brengt is heerlijk luxe en ook dat is een prima vlucht.

De luchthaven van Adis Ababa is een ander verhaal. We kunnen daar alleen direct doorlopen naar de volgende gate waar we 2 uur later moeten instappen. We hebben vreselijke dorst en willen wat drinken maar alle winkeltjes zijn aan de andere kant van een glazen wand, en daar kunnen we niet zomaar doorheen zonder door de douane te moeten. Met een lach en een vriendelijke vraag mogen we wel even oversteken en even later zonder al te veel problemen ook weer terug. Met drinken lopen we naar de gate waar we nog een poosje wachten tot we weer aan boord kunnen voor het laatste deel. Ook dit vliegtuig is netjes, goede stoelen en voldoende beenruimte. Deze vlucht lijkt lang te duren. We zitten ver bij elkaar uit de buurt en slapen lukt ook niet echt. Maar uiteindelijk komen we dan toch op Lilongwe aan. Eindelijk, deze lange reis zit er op.

Voor we de luchthaven op mogen wordt onze tempratuur opgemeten. Pas dan mogen we door. Hier zijn de voorzorgsmaatregelen voor Ebola nog voelbaar. Verder hebben we er niets van gemerkt.

In de luchthaven mogen we aanschuiven om door de paspoortcontrole te gaan en ons visum te krijgen. Ik moet nodig naar het toilet en het enige is achter de douane te vinden. Gelukkig mag ik wel even gaan als ik mn paspoort even achterlaat. Als ik terug kom wil ik weer netjes achterin gaan staan maar de douane beambte wil me direct even helpen. Na de nodige vragen, waar ga je heen, waar kom je vandaan, wat ga je doen en waar verblijf je, krijg ik een stempel en mag ik door. Mariska en Marjan staan dan nog een aardig poosje te wachten en inmiddels komen de koffer als langs op de band. Die hebben we dan vast te pakken.

Vervolgens worden we opgewacht door Janneke, onze vrijwilligerscoördinator. Ook staat er een taxi klaar om ons naar het guesthouse te brengen. Eenmaal daar gaan we onze koffers uitpakken en alles een beetje organiseren in zover dat lukt. We hebben geen kledingkast waarin we dat allemaal netjes weg kunnen hangen en leggen, maar een soort van open kastje.

Daarna zijn we even een rondje gaan lopen om tot rust te komen, even te praten over de ervaringen tot nu toe en de benen te strekken.

We hoefden gelukkig niet voor het avondeten te zorgen, dat werd door andere vrijwilligers gedaan, we aten een broodje hamburger.We We zijn vlot gaan slapen. Alle indrukken van de dag en het lange reizen, eisen hun tol.

De volgende dag werden we rond 09.00 uur opgehaald door Janneke om op citytour te gaan zodat we wegwijs worden in de omgeving. We liepen naar een ‘bushalte’, om te wachten op een minibus om naar de stad Lilongwe te gaan.

We hebben bijna een uur gewacht, overigens heel normaal hier, maar de busjes zaten steeds erg vol. Ondertussen zie je van alles, zo staan ze vaak maiskolven te roosteren die je dan voor 20 cent per stuk kan kopen, zelfs Mariska vond het lekker! Maar ze staan ook met (letterlijk) kakelverse kippen in hun handen om die te verkopen…

Uiteindelijk heeft Janneke iemand gebeld zodat we opgehaald werden door een tuk – tuk. Dat is een soort van brommer en kun je met 2 mensen achterin.

Die heeft ons netjes naar de stad gebracht. Janneke heeft ons de bank, supermarkt en de markt laten zien. We wilden voor het eten wat groenten kopen. Toen we bij een kraam stonden er heel snel zwerm mensen om ons heen die ons wilde helpen. Toen we uiteindelijk alles hadden wat we wilden betaalde we en dachten dat we weer verder konden… Maar niets was minder waar… Er ontstond een hele ophef over de betaling. Niet iedereen die ons had geholpen hadden hun geld gekregen, terwijl we het bedrag aan 1 persoon hadden gegeven. Dit was gelijk een les voor ons voor de volgende keer. Door 1 persoon laat je je helpen en onderhandel je en niet door 10 verschillende mensen, hoe goed ze het ook allemaal bedoelen natuurlijk want ze willen graag wat aan je verkopen. Daarna gaan we nog even ergens lunchen, doen we nog wat boodschappen en gaan we weer naar het huis.

’S avonds gaan we uit eten met de groep bij ‘Mamma Mia’, dit is een vrij luxe restaurant waar je van alles kan krijgen, wij hebben heerlijk een pizza gegeten. Daarna zijn we weer naar huis gegaan, hebben we gedouched en op tijd weer naar bed. Want we zijn nog verschrikkelijk moe van de reis en wat we tot nu allemaal gezien hebben, zoveel indrukken opgedaan; maar er gaat nog zoveel meer komen… Volgens medevrijwilligers moeten we onszelf 1 week de tijd geven om hier te kunnen aarden. Wij willen te snel maar ‘pangone pangone’, wordt er hier dan gezegd, wat rustig aan betekent. J

Vandaag hebben we een rustdag waar we heerlijk van gaan genieten… Morgen gaan we starten op het project, spannend, maar we hebben er veel zin in! Tot snel!

Veel liefs Lisa en Mariska