Na een gezellige barbecue op woensdag avond, een laatste nachtje in het stapelbed, is het dan tijd geworden om de boel op te gaan ruimen. We zijn als altijd vroeg wakker dus we hebben genoeg tijd. We draaien vast wat wasjes met beddengoed weg en ondertussen worden de laatste souvenirs zorgvuldig ingepakt in de shirts en handdoeken die wél mee naar huis gaan. Er worden handdoeken achtergelaten voor de volgende vrijwilligers en shirts die niet meer mee hoeven worden aan Steve, onze schoonmaker gegeven. We maken nog wat foto’s met elkaar, ruimen de afwas op, hangen wat onrustig rond en kijken nog maar eens of wel echt alles in de koffer zit.

Om 10.15 uur staat de taxi voor en kunnen we echt gaan. We zijn er aan toe, het wachten duurt lang als je opziet tegen een lange reis. We hebben woensdag vast ingecheckt op de vluchten van Etiopian Air, alleen de laatste vlucht van Lufthansa lukte niet. Andere vrijwilligers hadden dit probleem ook, dus t zal wel goed komen. We brengen de koffers weg en krijgen de instapkaarten.
Janneke is even illegaal naar binnen gekomen en zegt ons gedag bij de balie. Een nieuwe vrijwilliger komt zo aan met het vliegtuig waar wij weer mee weggaan. Op het bord staat dat die geannuleerd is, en Janneke komt even checken of dat wel klopt. De vrouw achter de balie geeft aan dat dat nog van vorige week is. Blijkbaar heeft niemand het bord nog veranderd… tja, Afrika hè…

Na de laatste foto’s gaan we de luchthaven eens onderzoeken. Daar zijn we snel klaar mee, er is weinig te zien. 5 winkeltjes en een soort veranda waar we ons broodje opeten. Het brood hier is droog en korrelig, maar geroosterd gaat het best. Er komt een man die ons graag naar beneden wil hebben. Daar worden we gecontroleerd. Even een bodycheck en de tas moet, voor de vorm, even open. Mijn flesje water mag niet mee het vliegtuig in. Ik leg uit dat ik m’n reispilletje nog moet nemen. Z eis onverbiddelijk, geen drinken mee. Nou ja, oke.
Ik pak mn flesje en ga het leegdrinken, want ik lust best wat drinken en ik vind het zonde om het weg te gooien. Dan zegt ze ineens, relax, het hoeft niet nu direct leeg, als je het maar weg doet voor je het vliegtuig in gaat.
Verbaast stop ik het weer in mn tas. Maar als ik het niet hoef in te leveren beloof ik niet dat ik het leeg heb voor we het vliegtuig in gaan. Dat laatste was in het Nederlands…

We wachten rustig tot we mogen boarden. Omdat we van de voren al online hebben ingecheckt, kunnen we gezellig bij elkaar zitten. We gaan nu eerst naar Blantyre, een andere grote stad in Malawi, en daarna vliegen we door naar Ethiopië. Deze vlucht is een soort lijndienst die altijd deze route vliegt.

Het wachten in Blantyre duurt voor ons lang omdat we niet uit het vliegtuig mogen. Van verveling worden we vervelend en gaan een beetje zitten geinen met elkaar. Het dood de tijd.

De vlucht van Blantyre naar Adis Ababa gaat voorspoedig. Waar de landing op Blantyre redelijk hard ging, is deze vlucht, op wat turbulentie na, soepel verlopen. De landing ging prima, en wij gaan op zoek naar een desk van Lufthansa voor de instapkaarten van de laatste vlucht. Als we een poos hebben staan wachten zegt de man aan de desk dat hij ons niet kan helpen. Dat moeten we echt even in Frankfurt doen.
we hebben een overstap van een aantal uur, dus we moeten ons bezig zien te houden. We gaan de winkeltjes bekijken en daarna even rustig wat drinken. Opnieuw door een controle, de flesjes gaan weer gewoon mee, en dan weer wachten tot we mogen boarden. Hopelijk hebben we straks weer zo’n mooi vliegtuig als de heenweg!

En jawel, we boffen. We hebben stoelen in het middelste deel en het is weer net zo goed geregeld als de heenweg. De telefoons worden aangesloten om op te laden en als we goed in de lucht zitten, nemen we allebei een half slaappilletje in. Dat werkt als een zonnetje! Omdat we zelf al moe zijn vallen we snel in slaap en door het pilletje worden we ook niet steeds wakker. Nog even de ogen open om een maaltijd naar binnen te werken, en dan lekker verder slapen.

Om een uur of 6 staan we op Frankfurt Airport. Op zoek naar een plek om onze laatste instapkaart te printen en dan even lekker relaxen. Marjan vliegt om 8 uur al terug naar Nederland, wij moeten wachten tot 13 uur.
Mariska is vandaag jarig, en als we lekker zitten met wat te drinken, krijgt ze haar cadeautje. Een hippo van hout. Alle mooie herinneringen aan de safari komen boven en samen lachen we er om.

Dan gaan we afscheid nemen van Marjan, we zwaaien haar uit als ze door de slurf naar het vliegtuig loopt. Bofkont, ze is al lang en breed thuis als wij nog moeten gaan vliegen.

Maar ja, dat wisten we, we gaan eens kijken hoe we ons bezig gaan houden. We sjouwen wat heen en weer, eten wat, en dan nog wat omdat het gewoon heel lekker was! We gaan een plekje zoeken om lekker te zitten en de telefoons weer op te laden.
Omdat we hier wifi hebben kunnen we lekker appen met het thuisfront, facebook-en en surfen op internet. Maar dat kost energie en dus moet de batterij weer opgeladen worden. Uiteindelijk vinden we helemaal aan het einde van een lange gang een heel rustige plek waar we de stopcontacten kunnen gebruiken en waar een paar stoelen staan. Mariska bedenkt om een aflevering van ‘Boer zoekt Vrouw’ terug te kijken.

Dan gaat de tijd best snel. Even wat te snaaien halen in de winkel, en dan nog een aflevering kijken. We redden het al niet meer om die af te kijken, we mogen gaan boarden. Eindelijk.

Ook dit vliegtuig is prima. Wat een zee van beenruimte hier. Ik heb nog zeker 7 cm over. Het is maar een korte vlucht, en een klein vliegtuig. De drukverschillen kunnen we ook goed merken aan de oren. Zodra het mag krijgen we lekker een broodje en wat drinken en dan gaan we de daling al weer inzetten.

Nu slaan de zenuwen toe. Bijna thuis. Wie staan er op ons te wachten en hoe zal het zijn weer thuis? Bij een reis als deze wordt je geleefd. Echt nadenken doe je niet. Verstand op nul en doorgaan. Hoewel het raar is al die luxe om je heen is het op een bepaald niveau ook heel gewoon. Dit is herkenbaar, dit is hoe we leven.

Richting de bagageband loopt de spanning nog meer op. Als we even een momentje neme, kunnen we allebei eigenlijk niet echt vertellen waarom we nog zo zenuwachtig zijn. Pfff, diep ademhalen en gaan met die banaan. Gelukkig zijn de koffers er al snel. Door het raam zwaaien we naar de moeders en dan gaan we door naar de uitgang.

Daar staan een hoop familie en vrienden te wachten. Wat super leuk. Nu is het echt, we zijn er weer. Kuffels en kussen, ballonnen en emoties.

Nog wat drinken met zn allen en dan naar huis. Echt het laatste stuk naar huis. Na een reis van zo’n 30 uur, zijn we eindelijk echt thuis!!!

De volgende morgen komt het besef een beetje. Nu kan ik niet in mn topje buiten ontbijten, vanmorgen geen mensen meer om me heen, niet wachten op het toilet of de badkamer, alleen weer de dagelijkse dingen. De rust en ontspannenheid van Afrika lijkt weer weg te ebben. Dit is Nederland, hier worden dingen van ons verwacht. Het is raar, wennen. En dat zal het nog wel even zijn. Gelukkig hebben we nog een week voor we weer aan het werk moeten. De foto’s sorteren, een laatste blog schrijven, de koffers leegruimen en daarna alle was, een foto boek maken, bijpraten met iedereen en vooral ook bijslapen! Zat te doen om deze week te vullen…