De armoede komt soms als een harde wind op ons afwaaien. Het overvalt je en blaast je bijna om. Vooral in Senga Bay waar we van het weekend zijn geweest komt het hard binnen. Je ziet de leegte in ogen van kinderen en moeders. Wetend dat de maïs oogst waarschijnlijk gaat mislukken…
Ook onderweg van project naar huis zien we geregeld arme mensen bedelen. Een vrouw met twee kinderen die geen kleding aan hadden. We zijn direct naar een winkel gelopen om wat kleding voor deze kinderen te kopen, maar ze waren al weg toen we terug kwamen. Mensen die aangeven dat ze zo’n honger hebben. Een musley-reep die we nog in de tas hebben geeft even verlichting.

We delen waar het gaat, maar het lijkt zo’n hulpeloze situatie. Hoe help je mensen echt verder? Een boterham of kleding helpt voor even, maar hoe moet het morgen?
Een langdurige oplossing hebben wij niet, maar op kleine schaal kunnen we gelukkig helpen in het weeshuis. Dankzij gulle gaven hebben we al kunnen helpen.
De kinderen dragen hier katoenen luiers. Dat betekend simpelweg dat ze met één plasje al weer drijfnat zijn. In een van de winkels hier vonden we plastic overbroekjes. We hebben er flink veel gekocht, en ook deze hebben we gegeven. Omdat het biddag voor de nonnen was, elke donderdag, hebben we die direct aan de moeders gegeven. Maar de broekjes werden zonder toestemming van de non niet gebruikt. Gelukkig kwam zij aan het einde van de ochtend even langs en werden ze in gebruik genomen. Het scheelt al een hoop was en verkleed werk.

We hebben ook de kleding, die we meegenomen hebben uit Nederland, aan de kinder-non gegeven. Ze is een rustige en ingetogen vrouw. Alleen een simpel ‘thank you’, maar haar ogen spreken zoveel meer blijdschap uit. Alle kleding was welkom voor de kids in het weeshuis. Vandaag liepen veel van de kinderen al in de kleurige shirtjes en broekjes.

In overleg met de non hebben we een boodschappenlijstje gemaakt voor spullen die hard nodig zijn in het huis. Er kwamen basis spullen op het lijstje te staan. Zeepblokken, wasmiddel, vaseline voor de droge huidjes, babyvoeding. Vanmiddag zijn we gaan shoppen. We hebben niet alles kunnen kopen, en sommige dingen weten we gewoon niet te vinden, maar wat we konden geven hebben we gegeven. De spullen hier zijn duur (het meeste wordt geïmporteerd uit Zuid Afrika) en we kunnen zelf nog zoveel meer bedenken wat van pas zou komen in het huis.

Ik las Marianne’s reactie op een eerder blog van ons. Ik herhaal het even:
Vind u het ook leuk om op de valreep nog iets te doneren, dan kunt u dat overmaken op Iban nummer: NL 08 INGB 0006920341. Iedere euro (Kwacha) is welkom!
Als u mij een appje of mailtje wilt sturen, weten we dat het geld is overgemaakt.
zou u dat voor zaterdag 28-3 willen doen? Dit ivm ons komend vertrek naar huis.
Grotere donaties zullen we over geven aan “Doing Goood”. Onze plaatselijke coördinator komt wekelijks op het project en zal dat geld voor het project besteden als er ergens nood voor is.

De moeders zien ons elke dag graag komen. Elke morgen hetzelfde ritueel, elke morgen dezelfde begroeting. Vorige week was het tijd voor een aanvulling op onze Chichewa vocabulaire. Dat hebben we goed geoefend zodat we dat dan de volgende morgen zelf kunnen zeggen. Prachtig vinden ze het. Het schept een klein beetje een band.
Ze laten veel aan ons over. We hebben het inmiddels wel aardig door. Het dagritme is elke dag hetzelfde. Zo hard als we onze eerste dag hebben gewerkt, hebben we niet meer hoeven werken. Ik denk dat we daar zijn getest en geslaagd. Gelukkig hebben we kunnen laten zien dat wij echt kwamen om te helpen. We hebben nu gelukkig ook toestemming om foto’s te maken van de kinderen. Zo hebben we thuis toch een mooi aandenken aan hen.

We hebben onze ideeën bij moeten stellen. Waar we graag wilden spelen met de kinderen en bezig zijn, lukt dat eigenlijk niet. In het begin was dat moeilijk voor ons en hebben we echt moeten schakelen. Samen spelen lukt (nog) niet. Speelgoed wat veroverd is, wordt met hand en tand verdedigd. Voetballen wordt moeilijk als de bal niet losgelaten wordt. Even een handenklap spelletje spelen is ook niet makkelijk als je tegelijk je speeltjes moet bewaken. Leren delen en samen spelen zit er gewoon niet in. Dus passen we ons aan. Als we even één op één willen spelen, helpen we de speeltjes te verdedigen, en we corrigeren, waar nodig, het afpak gedrag. En dat is nodig. Meer is altijd beter en het gras is sowieso groener aan de andere kant. Elke dag durven de kinderen makkelijker te komen. Eén van de kindjes die eigenlijk nog niets van me wilde weten, heeft vanmorgen zeker 10 minuten met me zitten spelen. Toen we gingen eten kwam ze zelfs bij me zitten.
De kinderen hebben een bepaald woord wat ze geregeld tegen ons zeggen. We hadden geen idee wat dat nou moest betekenen dus we vroegen het de non. Ze vertelde dat het “bezoeker” betekend. Goed dat de kinderen het onderscheid kennen!
Het is goed om te zien dat de kinderen genieten van de aandacht die we ze kunnen geven. Het is een klein dingetje, in onze ogen, om even een knuffel of een aai over de bol te geven. Maar het is al zo veel… het is genoeg.
Als de kinderen lekker slapen, en de afwas (aan de pomp) is gedaan en de slabbetjes zijn weer schoon, gaan we naar huis. Dan zeggen we: ‘Tio nana’ (tot ziens). De moeders vragen altijd: ‘Mauwi’? (morgen?) Ze zijn blij als we weer komen, maar begrijpen ook dat we vrije dagen hebben.

Ons vertrek komt al weer snel dichterbij. Het is raar, we zijn nu aardig gewend aan de gang van zaken hier. De vraag blijft hangen, hoe moet het hier verder. Niet dat wij nou het verschil maken, maar hoe gaat dit land zich ontwikkelen? Er wordt wel gewerkt aan de opbouw. Overal langs de weg staan borden met reclames over de manier waarop ze daarmee bezig zijn. In het nieuwe deel van de stad staan alle kantoren en dat is eigenlijk het handelscentrum van de stad. Van daar uit wordt dus zeker wel aan de ontwikkeling en de economie van het land gewerkt. We bidden dat er, vooral voor de armen, een betere wereld wordt gecreëerd.

tot gauw!