We leven er we al een poosje naar toe, maar vandaag is het dan zover. Afscheid nemen op ons project.
Met een raar gevoel stappen we vanmorgen uit bed. De andere meiden, Mariske en Marjan gaan ook mee. Marjan neemt vandaag ook afscheid en omdat we het leuk vinden elkaars project nog te zien, gaan we met elkaar mee. Vanmorgen gaan we met de taxi. We hebben ons deze luxe gepermitteerd omdat we aardig wat mee moeten sjouwen. Dat wordt een drama in de bus. Dankzij alle giften hebben we mooie spullen kunnen kopen. Onder andere luiers, haakjes om de luiers vast te maken, nog meer plastic broekjes, talkpoeder, ongeveer 40 meter stof, wat knuffeltjes en speeltjes, 3 ballen en slabben. Alles bij elkaar een grote tas vol.

Bij het project aangekomen blijkt dat onze groep tijdelijk verhuist is. Ze slapen nu in het klaslokaaltje omdat de grote kamer bespoten is tegen insecten. De iets grotere kinderen kunnen daar wel tegen, maar de kleine kids kunnen dat niet aan. Vandaar de verhuizing.
We spelen lekker met ze en als de non komt geven we haar de spullen. Ze is blij met alles wat komt en laat zien wat er van de stoffen gemaakt zal worden. Ze tovert de feestdag kleding uit de kast en zegt dat ze nog druk zijn met kleding voor Pasen. Deze stoffen kunnen ze mooi gebruiken. Dan volgen de speeltjes, de luiers en de haakjes.

Daar wordt heel blij op gereageerd. Ze springt er bijna bij. Het restant aan geld hebben we haar in een enveloppe gegeven.
Ze zegt tegen ons: “Het lijkt niet zoveel, maar ik weet dat dit heel veel gekost heeft. Bedank iedereen ervoor.”
Voor alle gulle gevers, de blijdschap in haar ogen was groot, en de kinderen genoten van de speeltjes.
We praten nog even na over onze trip naar Zambia en die van haar richting de grens van Zambia. Ze mocht daar gaan helpen bij een van de andere projecten van het huis.

We bedanken haar nogmaals voor het feit dat we mee mochten op outreach. We hebben er een paar keer naar gevraagd en vorige week dinsdag mochten we mee eten uit gaan delen in een dorpje, een uurtje rijden van Lilongwe. De grote jeep zat vol met zakken maïs. Bij de deur was er nog een heel klein plekje over waar wij ons tussen mochten wringen. Gezeten op een zak maïs, de voeten tussen de wand en de maïs gepropt proberen we de zakken wat te vormen om een beetje comfort te zoeken. Mariska haar voet begint te slapen, en aan het eind van de rit is haar been tot halverwege de kuit gevoelloos. Lopen gaat even niet. Het is nogal een grappig gezicht, en de mensen om ons heen vragen zich ook af wat er met de mazungu aan de hand is. Gelukkig gaat het na 5 minuten weer een stuk beter. Er zit een grote groep vrouwen te wachten op het eten. Er wordt gezongen, gelezen en gebeden. Wij mogen helpen om de zeep en olie uit te delen. De maïs en een zakje bonen wordt door de chauffeur gedeeld. Als er nog 2 zakken maïs zijn, staan er nog 4 vrouwen te wachten. Zonder pardon gaan de zakken terug in de auto. We kunnen niet verstaan wat er precies gezegd wordt, maar op een van de zorgvuldig bijgehouden kaartjes staat dat een van de vrouwen vorige maand niet heeft gehad. 1 zak wordt weer gepakt en die mag ze meenemen. Dan staan er nog 3 te wachten. Maar de zak blijft in de auto. Er wordt niet gedeeld, het is klaar. Een van de vrouwen blijft nog even plakken en krijgt uiteindelijk de laatste zak mee. De andere vrouwen zijn al afgedropen zonder eten. Volgende maand een nieuwe kans…
Na het delen krijgen we nog een rondleiding. Een eindje verderop staat nog een schooltje wat pas gebouwd is. Er om heen ligt wat land waar pinda’s en maïs groeit. Het is ook eigendom van de Missionaries of Charity. De kinderen krijgen daar 1 jaar les en gaan dan door naar een andere school. Elke middag krijgen ze eten. Dat wordt verzorgd door de nonnen. De non die mee is, is een pittig ding. Ze zocht nooit echt contact, maar nu gaat ze toch wat vragen stellen. Ze wil onze namen weten en waar we vandaan komen. Ook onze kerkelijke achtergrond is van belang. Daarna ontspant ze zich. Ze noemt ons bij de naam en legt een hoop uit. Op de terugweg roept ze ineens. “Lisa, I have food for you” omdat de auto nu leeg is hebben we zeeën van ruimte en kunnen we ook bij de voorbank komen om het aan te pakken.
We krijgen een bakje met daarin wat eten. Er zitten wat nootjes tussen en de andere dingetjes lijken een beetje op wormpjes. Ik vraag haar wat het is. Ik moet eerst maar proeven, dan zal ze het vertellen… hmmm daar moeten wij dus een blijk van vertrouwen geven. Nou goed, voorzichtig proberen we het, en het smaakt prima. We roepen naar voren dat het heerlijk is en vragen nog eens wat het is. Wat ik begrijp uit het verhaal dat het rijstmeelpapje is wat in de hete olie wordt gebakken en daarna gekruid. Dankbaar eten we het op. We hadden best trek. Ook bekruipt me stiekem het gevoel dat het niet klopt. Net moesten we nog vrouwen wegsturen zonder eten en nu hebben wij dit lekkere maaltje…
Terug op het project worden we hartelijk bedankt en gaan de nonnen gauw naar binnen. Het is tijd om te bidden. Vanuit de open deur kunnen we ze de kapel binnen zien gaan. Dan gaan wij naar huis.

Onze non bedankt ons ook voor de hulp die dag in het dorp. We krijgen veel mooie complimenten van haar. Dat ze blij zijn met onze inzet, dat we de andere moeders veel geleerd hebben door alles aan te pakken wat er gebeuren moest en ook klussen hebben aangepakt die niet zo leuk zijn en dat de moeders ons misten als we vrij waren. De andere zusters lieten zich groeten en wensen ons een behouden terugreis. Ze waren op outreach en dus niet persoonlijk in staat om ons gedag te zeggen.
“We gedenken jullie in onze gebeden. God zegene jullie!” zei ze.
Wat wordt je stil van zulke mooie woorden. Want wat hebben we nou eigenlijk gedaan? Gewoon, gewerkt. Fijn, dat we zoveel hebben kunnen doen voor hen, fijn dat we vanuit Nederland zoveel geld gekregen hebben om hen te kunnen steunen.

We hebben ook onze kans nog even gepakt om met “onze”non op de foto te gaan. Ze wilde wel, als wij dat graag wilden. Volgens mij vond ze het stiekem best leuk.
Even later vroeg ze me verlegen of ik haar een gunst wilde doen en of ik een brief voor haar wilde posten in Nederland. Er was bezoek geweest van een priester uit Zeist en ze had een brief voor hem geschreven. Natuurlijk willen we dat doen,graag zelfs.
Op de achterkant van de brief stond het adres van het weeshuis. Dat is mooi. Nu kunnen we een paar foto’s vanuit Nederland naar hen opsturen. De moeders wilden de foto’s die we hebben gemaakt zelf ook graag hebben.

Vandaag was ook de moeder er weer die onze eerste week de dagdiensten had. Ze begroette ons blij en vond het leuk dat ze ons weer zag. We vroegen of ze met ons op de foto wilde en ze begon direct de kinderen bij elkaar te roepen. Dat is nog een hele opgave, maar uiteindelijk lukt het om een aardig groepje bij elkaar te krijgen. Ze geeft aan dat ze ons zal gaan missen…ja, wij jullie ook! Hoe zal het hen vergaan in de toekomst?

We delen lollies uit en geven de chipjes en limonade aan de non voor vanmiddag. We waren er net te laat mee, ze waren al begonnen aan de ronde chippies. Grappig hoe goed de kinderen luisteren en gaan zitten als je ze iets lekkers voor houdt. Ze genieten er volop van, en ook de moeders, kooksters en wasvrouwen worden ook niet overgeslagen. Van alle kanten komen mensen aan lopen om ook een lolly te kunnen snoepen.
Kleverig en al komen de kinderen weer lekker met ons spelen, en ach wat geeft het, we spelen lekker mee. Eind van het verhaal is dat iedereen lekker kleverig naar het eetkamertje gebracht wordt voor de nsima, de maïspap met groenten saus. Met ons viertjes geven we de kids lekker eten, poetsen ze weer schoon, verschonen de luiers en leggen ze daarna in bed. Lekker even kriebelen over de rug en één voor één vallen ze tevreden in slaap.

Dan gaan we echt afscheid nemen. Van de kinderen hebben we afscheid genomen tijdens het spelen en knuffelen, de moeders en de non moeten nog. De vraag komt al direct: wanneer komen jullie terug?
Handen schudden en knuffelen, zwaaien naar de anderen en nog eens vertellen dat we vandaag echt voor het laatst zijn. Gelukkig hebben we de foto’s nog…

We gaan met de bus terug naar de stad om lekker te lunchen en even na te praten. Afscheid nemen blijft een moeilijk ding.
En zoals het bij vrouwen werkt, shoppen helpt… we gaan naar de craftmarket om nog wat souvenirs te kopen.

Dan is het tijd om naar het project van Marjan te gaan en daar afscheid te nemen. Marjan heeft in een weeshuis gewerkt, waar ook een schooltje bij zit. Ze heeft veel verschillende dingen kunnen doen, les geven, koken, spelen met de kids, enz.
Het is leuk om in het weeshuis rond te kijken en de kinderen zijn niets verlegen. Ze komen zo op schoot zitten. Alle mensen (vrijwilligers, maar ook bezoekers) die daar komen worden ‘aunty’, tante, genoemd. De eigenaars van het huis worden vader en moeder genoemd.
Er heerst een strakke structuur in het huis. Marjan vertelde dat het huis wordt gesponsord door Amerikanen, en als er bezoek komt, krijgen de kinderen direct opdracht om de boel op te ruimen en schoon te maken. Als wij komen, gaan ze zich snel omkleden in hun rode shirt van het huis. Een voor een moeten de kinderen hun voornaam zeggen om hen voor te stellen aan de nieuwe aunty’s. Als wij aan de beurt zijn doen we gewoon vrolijk mee. Even lachen met de kinderen. De kinderen bidden, dansen en zingen voor ons. Als ze gaan zingen worden ze door de moeder in positie gecommandeerd, en braaf staan de kids in lijn. De kleintjes voor,en de groten achter. Er zit een goed volume in hun zang en er wordt ritmisch meebewogen.

Marjan heeft ook lekker chips, lollies en drinken meegenomen. In de keuken is dat allemaal keurig in bakjes en bekers gedaan, en de kinderen genieten ervan. Een van de kinderen komt met zijn lolly naar me toe en zegt: “Aunty, can you help me?” Ik hoor er al helemaal bij.

Dan kunnen de kinderen lekker naar buiten. Ze spelen met de bal, met waskrijtjes en met elkaar. We kijken even toe en dan krijgen wij ook wat drinken. We moeten voort gaan maken, want de tijd loopt door! Het is al na vieren en voor het donker moeten we binnen zijn. We nemen afscheid, en zelfs wij, als vreemde aunty’s, krijgen knuffels van de kinderen. Het zijn vriendelijke kinderen, gehoorzaam en speels. Ze hebben het hier goed.

Dan gaan we lekker naar huis. We zijn moe, voldaan en het voelt een beetje onwerkelijk allemaal, een dag vol afscheid nemen. Het is tijd om dit te gaan verwerken…

Als we uit de bus stappen nemen we lekker een geroosterde maïskolf mee. Daar azen we al een poosje op, maar elke keer stond hij er nog niet.

Inmiddels zijn we al weer een nachtje verder en het blijft een vreemd gevoel. We zijn hier nu eigenlijk al zo lang, maar het is voorbij gevlogen. Straks moeten we de koffers al gaan pakken. Hoe gaan we alles er weer in proppen? Ach, de heenweg ging het dus het zal nu ook wel lukken.

Het is al een dag of 3 bewolkt en maandag, toen we gingen shoppen voor het project, heeft het zelfs flink geregend. Met een poncho aan hebben we, door de regen, de stoffenmarkt bezocht. Gelukkig is die overdekt. Het was er natuurlijk erg druk, iedereen was aan het schuilen voor de regen, dus we moesten een beetje wringen, maar dat hoort er gewoon bij. Prachtig al die stoffen. We genieten van het shoppen, uitkiezen en rondkijken. De dames zijn blij met onze klandizie. Het was nog niet zo’n goede verkoopdag met de regen. Gelukkig konden we droog naar de stad wandelen om de rest van de boodschappen te doen.

Als het weer een beetje meewerkt gaan we straks even lekker zwemmen. Lekker relaxen in een luie stoel met een goed boek. Aansluitend gaan we de bestelde spullen halen bij de craftmarket en boodschappen doen voor de barbecue vanavond. Vandaag geen kip slachten, we halen het gewoon bij de supermarkt.

Vanuit Malawi is dit ons laatste blog. Het is leuk om aan het blog te werken. Er gaat een hoop tijd in zitten, maar de avonden ben je toch thuis. Het is een goede manier van verwerken wat je allemaal mee maakt. We vonden het super leuk om elke keer alle reacties te lezen. Tijdens het ontbijt keken we vaak even of er nog bijgekomen waren. Bedankt voor jullie lieve woorden en steun!