Vrijdag, begin van ons weekend. Vandaag gaan we op pad naar Senga Bay. Dat moet een klein plaatsje zijn aan het prachtige Lake Malawi. Vandaag gaan we het met eigen ogen zien. Net als op werkdagen gaat de wekker vroeg. Om 7 uur staat William voor met de tuk-tuk om ons naar het grote busdepot te brengen. Hij helpt ons gelukkig ook om het juiste busje te vinden, want man, wat een drukte daar. Busjes, mensen, verkopers, mensen met hun koopwaar op de grond…

Als we veilig in het busje zitten, laat William ons achter. Het busje zit zo goed als vol dus kunnen we bijna gaan. Mariska zit opgepropt tussen 3 andere mensen op de achterbank, ik een rij ervoor op het uitklap stoeltje, zonder rugleuning en voor mij zit Marjan op een zelfde stoeltje zonder rugleuning. Pfff moeten we dat misschien wel tot 4 uur volhouden? Ach, niet klagen, het busje is tenminste hoog genoeg zodat ik recht kan zitten, en ik kan mn benen kwijt. Kan veel slechter.

Zodra we zijn vertrokken zakt de vrouw achter mij wat onderuit en valt in slaap. Haar knieën geven mij net een steuntje laag in de rug. De vrouw slaapt diep, dus ik hang redelijk comfortabel tegen haar aan. Onderweg is er zoveel te zien dat de 2 uur in het busje redelijk vlot voorbij gaan. Het landschap van Malawi is prachtig. Wat zijn we blij dat we deze trip maken en dat we nu echt kunnen zien hoe beeldschoon het hier is. Als ik dat tegen Mariska zeg, kijkt een Malawiaan mij vragend aan. Ik vertaal de zin naar het Engels voor hem maar doe dat blijkbaar niet helemaal duidelijk. Ik zeg tegen hem: “It’s zo beautifull here.” En hij zegt tegen mij: “Me?”
We moeten vreselijk lachen. Ja, jij bent ook prachtig, maar ik bedoelde eigenlijk het landschap. Hij lacht vrolijk mee en kijkt daarna ietwat beschaamd snel weer naar buiten.
de chauffeur heeft het tempo er aardig in. Waar we van te voren gewaarschuwd zijn voor een trip van 3 tot 4 uur, zijn we met 2 uur al in Salima. Berg op ging het niet zo snel, maar berg af gaan alle remmen los. Wat een vaart maakt dat ding. Je hoort het busje aan alle kanten kraken en steunen, maar we zijn geen onderdelen verloren…

Als we aangekomen zijn in Salima willen we even een rondje lopen om de been,-en bilspieren weer wat leven in te pompen. Als we uit de bus stappen staan er direct een hoop mensen om ons heen. Waar willen jullie naar toe klinkt er van alle kanten. Marjan geeft aan dat we even willen rondlopen en wat drinken, een een man, genaamd Harry neemt ons mee op een tour door de markt en naar een tentje waar we wat kunnen drinken.

Harry beschermt ons goed. Als mensen ons ‘lastig vallen’, stuurt hij hen weg. Harry drinkt gezellig iets van ons mee en daarna gaan we weer verder met de tour.

Weer terug bij het busdepot zet hij ons in de goede bus en we geven hem een fooi voor zijn hulp. Hij raad ons aan om naar “Cool Runnings” te gaan, Samantha, de eigenaar ziet hij vaak voor boodschappen op de markt. We moeten haar de groeten doen als we haar zien. Dan neemt hij afscheid en gaat de bus weer verder.
Dit laatste traject zou ongeveer 20 kilometer zijn. Dat is toch te doen. We verwachten er dan ook snel te zijn. Maar niets is minder waar. Dit is een minibusje wat ook pas wil vertrekken als het vol is. Op het depot was dat niet gelukt, dus nu gaan we naast de weg in de brandende zon staan wachten. De temperatuur ligt hier vele malen hoger dan in Lilongwe, wat op een berg ligt. Salima en Senga Bay liggen in een vallei en het is hier dus veel warmer.
Maar uiteindelijk is de chauffeur zo slim om ons even in de schaduw van en boom te zetten. Dat is al een stuk aangenamer.

Met wat geduld komen we uiteindelijk aan in Senga Bay. Een paar mannen uit de bus vragen ons waar we heen willen en helpen ons om naar de lodge te komen. Dat was ons zelf niet gelukt want het dorpje is een doolhof van paden tussen huizen en gebouwen door. Er is niets bestraat, en zelfs niet verhard. We lopen op los zand. Hier zie je nog de traditionele huizen van klei en bamboe. De bewoners noemen het zelf traditioneel…
Onderweg doen de heren ons een aanbod om ons naar het eilandje te brengen zodat we daar lekker kunnen snorkelen. Het zou er prachtig moeten zijn.

De heren leveren ons keurig af bij Cool Runnings. Het kom op ons over als een oase van rust en kalmte. Er ligt een dik gras tapijt op de grond en we lopen richting de zee. Vlak daarvoor staan een paar prachtige grote bomen die voor schaduw zorgen, een heerlijk windje dat voor verfrissing zorgt en een heleboel ligstoelen met een dik matras erop. Een ervan roept heel hard mijn naam… wat ziet dat er heerlijk uit!

We gaan met de manager in gesprek over de kamer en de prijs en hij laat ons een drie persoonshutje zien, geheel voorzien van gaas, waar we prima kunnen slapen.

Hij verzekert ons dat er geen muggen zullen zijn. We gaan akkoord en spreken dan nog met de heren, die ons hier gebracht hebben, over de excursie. Het meer is echt heel rustig, dus Marjan hoeft echt niet bang te zijn voor een golvende boot, en echt waar, het is zo mooi onder water. We beslissen om het te doen, spreken een prijs en tijd af, geven de heren een aanbetaling voor benzine voor de boot en dan kan ik eindelijk gehoor geven aan het geroep van mijn ligstoel met dik matras. Later bleek dat ik de mieren hoorde roepen. De stoel lag er vol mee. Nadat ik een andere had uitgekozen, leek het probleem meer bij mij te leggen. Overal waar ik kwam, kwamen mieren. Maar uiteindelijk bleek het een probleem van de locatie te zijn. Elke dag moesten ze volop vergif spuiten om de beesten dood te krijgen. Overal zitten ze. Op de stoelen, in en op het toilet, in bed, overal. Het schijnt dat die mieren biljoenen eitjes per dag leggen, en dat uitroeien bijna niet te doen is. Ik heb ook nergens een nest kunnen ontdekken. Ze lopen er gewoon.

We relaxen wat en verkennen de lodge. Tegen 1 uur gaan we ons gereed maken voor de trip en zoals het een Afrikaan betaamd, worden we een kwartier te laat opgehaald. Het meer is iets minder rustig dan Marjan wenselijk vond, maar gelukkig was het vol te houden. Het duurde niet heel lang of we waren op het prachtige eilandje, waar we de visjes in verschillende kleuren al zagen zwemmen.

Helaas zijn dat ook zo ongeveer de enige visjes die we gezien hebben. Het water was erg troebel. Wat een pech, er was niets te zien. Pas als ze voor je duikbril langs kwamen zwemmen zag je ze. De pret was dus van korte duur maar dat is de natuur. Het heeft veel geregend in Mozambique, en dat zorgt ervoor dat er vanuit de rivieren veel water het meer in loopt. Dat veroorzaakte het troebele water. Na een rondvaart om het eilandje heen zijn we maar weer terug gegaan.

We moeten de teleurstelling even van ons af schudden, maar daarna pakken we de draad weer op, we gaan lekker douchen, en gaan dan bij de bar, onder het genot van een drankje, naar de zonsondergang kijken. Wat een prachtig gezicht. De wolken kleuren roze op, en het eiland staat vol in het licht.

George, die we in Kiboko, een restaurantje in Lilongwe, hebben ontmoet, blijkt ook in de Lodge te logeren. Hij en een vriendin van hem komen gezellig bij ons zitten en we kletsen wat. Om half 7 worden we geroepen dat ons diner klaar staat en dat we aan tafel kunnen. Het eten is heerlijk. We hebben van de heren gehoord dat er een feestje is in het dorp en dat we zijn uitgenodigd. Het schijnt elke weekend feest te zijn, maar vandaag viert ook een lodge eigenaar zijn verjaardag. Marjan heeft een van de mannen vanavond een drankje beloofd in de onderhandeling om een paar armbandjes. Ze gaat er samen met hem heen. Later horen we dat het een groot drank festijn is en iedereen al knap dronken was. Daar hebben we dus niets aan gemist.
Wij gaan op tijd slapen, het is een lange dag geweest. In het hutje is het bloedheet. Het verkoelende briesje is inmiddels gaan liggen en we liggen zwetend in bed. We horen de harde muziek de hele nacht door gaan. Lang leve de oordopjes. Dat scheelt toch al weer een hoop geluid.

De volgende morgen zijn we vroeg wakker. De matrassen op de ligbedden buiten zijn een stuk dikker dan die van ons bed, dus niet iedereen heeft even goed geslapen. We douchen even lekker en gaan dan ontbijten.

Een heerlijke omelet met geroosterd brood en een flinke mok thee. We genieten ervan. Om 9 uur staat Tash voor. Hij neemt ons mee naar zijn zus die stoffen verkoopt. Onderweg daar naar toe geeft hij ons een rondleiding door het dorp.

Het is mooi en indrukwekkend om te zien hoe mensen hier leven. De grote bakstenen huizen zijn van de rijken, de traditionele huisjes van de anderen. We mochten bij een mevrouw wel even binnenkijken. Het is niet meer dan 2 kamertjes met muren van klei en een dak van opengescheurde vuilniszakken en riet.

Het is hartverscheurend om dit te zien. Hoe kan je deze mensen helpen naar een betere leven? De toekomst ziet er voor hen, en alle kinderen, zo troosteloos uit.

Gelukkig zitten de meeste mannen hier in de visserij zodat je er in ieder geval elke avond wel iets te eten is. De kleine visjes die ze vangen worden eerst gekookt en daarna gedroogd in de zon. Een dag later worden ze dan in manden naar de grote steden gebracht en verkocht. Hij liet ons de droogrekken zien. Over een enorme oppervlakte staat tafels vol met visjes te drogen.

De rondleiding ging ook naar de nieuwe school. Het is een project in aanbouw, gefinancierd door giften vanuit Europa. Het is een groot zanderig terrein waar verschillende klaslokalen, toiletten en de huisjes van de leraren staan. Er worden voorbereidingen getroffen voor een voetbal wedstrijd. Het is er ontzettend heet, maar de mensen vinden het prima zo. We horen later dat het hier in de zomer, zo rond oktober en november, om half 6 ‘s morgens al 43 graden Celsius is. Dan is dit inderdaad een prima temperatuur voor een voetbal wedstrijd…
Als we over het terrein van de school lopen horen we kindergezang. We luisteren even stiekem om het hoekje om de kinderen niet te storen, maar we moeten binnenkomen en komen zitten. Het blijkt het schoolkoor te zijn. Morgen gaan ze tijdens de kerkdienst zingen, en nu zijn ze aan het oefenen. Het gezang klinkt prachtig en wij zitten met kippenvel op de armen en tranen in de ogen te luisteren naar hun lofzang aan God.

Na een drankje aan de kant van de weg brengt Tash ons weer naar de lodge.

We gaan daar onze spullen weg halen, betalen en nog even rustig zitten. Er is ons uitgelegd dat op zaterdag veel minder minibusjes rijden. Voor een zacht prijsje wil iemand ons wel even naar Salima brengen. Daar stappen we in de grote bus. We willen nog even wat te snoepen voor onderweg kopen, en daar is Harry weer. Hij wil ons helpen maar komt direct in conflict met de buschauffeur. Er wordt veel geschreeuwd. We zijn ervan onder de indruk. Ik herken het gedrag van de kinderen erin. Vechten voor wat je wilt hebben en zorgen dat niemand het afpakt. Voor de lieve vrede wil stappen we maar in. Harry regelt iemand die bij de bus nog even koekjes komt verkopen.
De bus zit vol met jeugd die op kostschool zit ergens in deze regio. Ze hebben nu 2 weken vakantie en gaan op bezoek bij hun ouders. Dit zijn duidelijk kinderen van rijke ouders. Ze stralen het uit en kopen wat ze willen. De bus zit voorin dan ook vol met hun opgestapelde koffers.

De chauffeur wil mij daar met mijn neus voor zetten, maar die plaats weiger ik. Ik ga niet 2 uur lang naar een enorme berg koffer kijken. Bovendien wordt ik dan wagenziek. Hij zoek een ander plekje voor me en uiteindelijk hebben we redelijk comfortabele plekken. Gaandeweg voel je de temperatuur dalen. Fijn, daar waren we wel weer even aan toe.
De bus heeft wat moeite met het nemen van de bergen. Waar de minibus flink vertraagde in snelheid, kon deze bus niet meer boven komen. Met een hoop geloei probeerde hij al helling trekkend weg te kunnen komen. Het lukte wel, maar kostte wat moeite.
De terug rit is weer prachtig.

Het enige wat je mist is een kudde giraffen die door de vlaktes trekken. Het valt ons op dat er eigenlijk helemaal niet zoveel beesten te zien zijn. Vliegen, muggen en mieren, ja die wel, maar uitzonderlijke dieren hebben we nog niet gezien.
Volgende week gaan we op safari naar Zambia. Daar zullen we ze wel tegen gaan komen!

Tegen de tijd dat de billen en benen gevoelloos worden zijn we er gelukkig. Marjan heeft William al gebeld en hij komt ons straks ophalen. Het busdepot is zo mogelijk nog groter dan we dachten maar gelukkig kunnen we een plekje vinden waar William ons moet kunnen vinden.

5 minuten later is hij er dan ook. Hij brengt ons het laatste stukje weer naar huis.

Wat was dit een prachtige trip. Het was heel goed om een ander deel van Malawi te zien en te ervaren. De stadse wereld is zo anders dan die op het platte land. De natuur is er zo waanzinnig mooi en het Lake zo adembenemend. Wat boffen we dat we deze trip hebben kunnen maken!

Vandaag (zondag) doen we het rustig aan. Voor vanavond staat een barbecue gepland. Zoals jullie in vorige blogs hebben kunnen zien en lezen, is dat er hier veel levende kippen op straat worden verkocht. In het kader van de integratie hebben we in een gekke bui besloten dat we er eentje wilden gaan barbecueën. Janneke heeft een pracht van een barbecue geregeld, Steve, iemand die hier woont en werkt, heeft een kip voor ons gekocht en Bor en Lisa hebben samen met Blackness, ook iemand die hier woont en werkt, de kip geslacht.

Er was afgesproken dat Bor de kop er af zou hakken en Lisa de kip verder zou kaal plukken en de ingewanden eruit zou halen. Het koste Bor even wat moeite om de kop er af te krijgen maar toen hij eenmaal het mes er goed in had was het beestje zo dood.

Daar stonden ze dan, 1 met de kop in de handen en de ander met de rest om het bloed er uit te laten lopen. Blackness vroeg om een emmer warm water, zodat het kaal plukken beter gaat. Zo leer je nog eens wat.
De kip werd een poosje in het water gedaan en nu kon Lisa de rest doen. Samen met Blackness heeft ze de kip kaal geplukt.

Alsof ze het dagelijks doet. De kip werd daarna nog even goed afgespoeld onder de kraan, en vervolgens heeft Lisa de kip in mooie stukken gesneden.

De kip ligt klaar voor de barbecue! Dat wordt een feestmaal!

Tot het volgende blog maar weer, tio nana!!

Liefs Lisa en Mariska