Muli Bwanji!

Maandag om 9 uur is het dan zover. Helaas had Mariska kort daarvoor wat opstartproblemen, last van haar maag, maar uiteindelijk toch maar besloten mee te gaan. We ontmoeten Janneke bij de busstop en vandaar uit gaan we samen naar ons project. Spannend!

Janneke legt ons rustig alles uit en we schrijven alles goed op. De bus naar het grote busdepot, overstappen naar 23 en na het tankstation komt een oranje/paars huis, daar moeten we er uit. Naar beneden wandelen aan de overkant van de weg en dan zijn we er al. Het gaat allemaal voorspoedig. Het is een beetje raar om kennis te maken op het project. De zusters spreken goed Engels, maar de huismoeders lang niet allemaal. Gelukkig is er een moeder bij de baby’s die redelijk Engels spreekt en ook weet wat we komen doen. Ze kijkt er blij bij en is erg enthousiast dat we morgen komen. We hebben er helemaal zin in.

We lopen semizelfstandig terug naar waar we de bus weer in moeten. Toch even kijken of je het allemaal al een beetje door hebt. Als het lukt willen we het morgen gewoon alleen gaan doen. De bus stopt op een ander eindstation dan we de heenweg zijn overgestapt dus dat is even wennen. We moeten een stuk naar beneden lopen, tussen twee moskeeën door en dan zijn we in het centrum. Vandaar af weten we de weg verder wel. Na een snelle lunch gaan we terug naar het huis. We zijn moe, en we hebben eigenlijk nog helemaal niets gedaan. Dat belooft wat voor morgen. We hangen rustig een beetje rond en Mariska voelt zich nu wel wat beter. Na een lichte maaltijd gaan we vlot slapen.

De volgende morgen is het vroeg dag. Als ik wakker wordt is het nog donker. Om 6.15 uur gaan we er uit en om 6.50 uur gaan we naar de busjes alleen op pad, we gaan het redden. De overstap, het uitstappen op de goede plek en de wandeling naar het huis gaan prima. We zijn wel een attractie voor de kinderen die naar school gaan. We worden aan,- en nagestaard. Af en toe wordt er ‘mzungu mzungu’ geroepen, wat blanke betekent. Wij lachen wat en zwaaien, dan kijken ze snel weg.

Aangekomen in het huis zoeken we eerst de non op die voor de kinderen zorgt. Ze begroet ons en brengt ons naar de baby afdeling. We krijgen een schort en een plastic overschort en dan worden we direct aan het werk gezet. Een snelcursus luiers vouwen en aan de gang. De kinderen hebben al gegeten en worden als ze gewassen en afgedroogd zijn bij ons gebracht voor een luier en kleding. Het is een beetje zoeken naar passende kleding, maar we worden goed geholpen. Terwijl wij bezig zijn worden de bedjes naar buiten gesjouwd. Het is blijkbaar poetsdag, alles wordt geschrobd.

Terwijl we bezig zijn komen er nog 2 vrijwilligers aan. Ik weet niet precies waar ze vandaan komen, maar de man komt op mij af op te vragen waar hij moet zijn. Ik verwijs hem naar de huismoeders. Vreemd dat hij denkt dat een blanke de boel hier runt. Aannemelijker zou toch zijn dat hij een donkere vrouw, of beter nog, een van de nonnen zou aanspreken. Maar goed, hij kwam uiteindelijk op de goede plek terecht.

Na het schrobben en een snelle boterham, spelen we even met de kinderen en krijgen ze iets te snoepen. We mogen lolly’s uitdelen. Het kleine grut, ze kunnen nauwelijks zitten, maar een lolly herkennen ze wel. Er wordt vrolijk op los gesabbeld en het is lekker rustig.

De kinderen luisteren allemaal goed. Ze worden, voor Nederlandse begrippen, soms ietwat hardhandig maar liefdevol verzorgd. Er is weinig tijd voor persoonlijke aandacht. Hopelijk kunnen wij die gaan geven komende tijd.

Dan komt de zuster op ons af of we willen helpen met het wassen van de dekens. Wat een zware klus is dat. De dames die daarmee bezig zijn, zijn beresterk en lachen ons uit als we de , lam van het uitwringen, even laten hangen. Wij dachten terug te kunnen naar de baby’s maar er werd nog even wat was van de lijnen gehaald. Of we even wilden helpen met het vouwen. Toen de bult wasgoed die er lag, opgevouwen was, wilden we weer naar de kinderen gaan, maar er werd snel een nieuwe voorraad droog wasgoed bijgehaald. Er leek geen einde aan te komen. Uiteindelijk waren we klaar en gingen we terug naar de baby’s.

Op de babygroep waren de huismoeders druk om de kinderen eten te geven. Bij Lisa werd er een baby in haar handen gedrukt en een beker pap die gegeven kon worden. Bij Mariska werd er even later ook een baby gegeven, de non gaf aan dat het een moeilijke eter was, dus dat werd een uitdaging. Maar het viel niet tegen en het is gelukt, ze heeft alles op gegeten. Als de kinderen allemaal het eten ophebben worden ze weer terug in het bedje gelegd en zo nodig verschoond. Toen was het tijd voor de afwas. Een van de huismoeders nam ons mee naar de pomp waar water opgepompt moest worden. Voorspoelen, nog eens spoelen, met een doekje en een blok zeep zo goed mogelijk schoon schrobben en daarna nog een paar keer spoelen. Dit alles in de brandende zon. J Daarna waren de slabbetjes aan de beurt. Het zelfde ritueel volgde.

Toen alles naar de zin van moeder was schoongemaakt mochten we het mee terug nemen naar de groep. We begrepen niet helemaal wat de bedoeling was, maar ze wees naar de kast. Daar hebben we de boel maar soort van opgeruimd.

De non kwam nog even met ons praten ze was ontspannen en vrolijk. Ze had respect voor onze houding en leek blij te zijn met onze hulp vandaag. Ze gaf aan dat vandaag een drukke dag was met de was en het poetsen. Dat gebeurd altijd 1 keer per week. Nu waren we klaar met het werk. De kinderen slapen allemaal even lekker en om 14 uur zouden ze weer wakker worden. Wij mochten wel lekker naar huis gaan. Onze energie was ook wel aardig op. Het was een drukke dag met veel fysiek werk. Met deze temperaturen moeten we ons tempo aan gaan passen…
Op weg naar huis ging dat aanpassen ineens heel makkelijk… het stuk wandelen van de ene busstop naar de andere ging een heel stuk langzamer dan normaal?

Doinggoood werkt nog maar kort samen met dit project. Een van de andere vrijwilligers heeft een aantal keer gewerkt om ze iets te laten wennen aan de komst van blanken. Wij zijn de eerste 2 vrijwilligers die hier de komende tijd met een zekere regelmaat gaan helpen. De nonnen en de huismoeders moeten daar nog erg aan wennen. Dat is heel begrijpelijk, maar we kregen de indruk dat onze hulp gewaardeerd wordt.
Op het project zijn ze erg beschermend naar de kinderen toe. Er mogen geen foto’s gemaakt worden. Er wordt gevreesd dat de foto’s op internet terecht komen. Dat zou de kinderen in een later stadium van hun leven kunnen schaden als bekend wordt dat ze wees zijn. Vandaar dat er geen foto’s bij dit blog geplaatst worden. We hopen in de toekomst wel wat foto’s voor ons privé album te kunnen maken.

Een lange dag ten einde, en we zullen het vanavond (weer) niet laat maken…

Tio Nana!

Lisa en Mariska