Zondag 14 maart 08.00 uur : Tijd om naar de kerk te gaan. We hebben van een andere vrijwilliger gehoord waar een leuke kerk zit, en samen met Mariske (een medevrijwilliger) gaan we er heen. De dienst zou ergens rond 8.30 ongeveer beginnen. Als we om 8.10 uur aankomen (verrassend genoeg waren de busjes vlot vanmorgen) is de dienst die om 6.00 uur is begonnen nog niet afgelopen. We wachten even in de schaduw. Rond half negen komen de kerkgangers uit de zaal gelopen en iedereen kijkt blij en er wordt veel gelachen en gepraat. Enkele kerkgangers komen ons de hand geven. Dan lopen we naar boven. Het gebouw is eigenlijk een complex met verschillende kantoren en winkels. Een van de zalen is omgebouwd tot kerk. We gaan ergens achterin zitten, maar even later wenkt de kosteres ons dat we naar voren mogen komen. Waar wij zitten lijkt een beetje de plaats van de jeugd en de kinderen.

Voorin speelt een band en er staat een pastor op het podium. Hij roept van alles, en naarmate de muziek harder gaat, wordt het steeds meer schreeuwen. De enige woorden die we nog kan onderscheiden zijn: “Jezus”en “Halleluja” We laten het rustig over ons heen komen, maar voelen ons niet helemaal op ons gemak. Na wat liederen, veel van Michael W. Smit, komt er een andere pastor op het podium. Wederom hetzelfde ritueel. Er is weinig van te maken maar de mensen staan te zwingen, te zingen en te bidden. Er is veel beleving.

Dan komt uiteindelijk de voorganger het podium op. Hij preekt over verschillende Bijbelteksten met als kern het vertellen over Jezus aan anderen. Het is onze plicht als Christenen om elkaar te waarschuwen en over Hem te vertellen. We hebben onze Bijbels mee en omdat mijn buurvrouw de teksten opschrijft en ik op het blaadje kan spieken, kan ik de teksten ook nog vinden en meelezen. Soms versta je bijna niet wat er gezegd wordt omdat het zo snel gaat en het vertalen naar Nederlands nog niet altijd even soepel verloopt.

Tijdens de preek wordt geregeld instemmend “Amen” geroepen, en als de voorganger het verwacht maar niet hoort, vraagt hij er gewoon om. Elke keer als hij “Halleluja”zegt, roept de gemeente “Amen”. De voorganger vond dat er niet luid genoeg gereageerd werd en sprak iedereen daar ook op aan.
“Wat zijn jullie stil, zijn jullie het er mee eens?” en een luider “Amen”, klonk door de zaal.

Helaas werden de grapjes in het Chichewa gemaakt, die begrepen we dus niet maar er werd vrolijk om gelachen. Ook moest er met enige regelmaat iets hardop tegen jezelf, of je buurvrouw/man gezegd worden. Mijn buurvrouw en ik keken elkaar wat onwennig aan, maar vooruit, we doen gewoon mee. Lachend spraken we de man na. “Het gaat niet om mij, het gaat om Jezus.“

De collecte envelopjes en het collectemandje

Toen de preek ten einde liepen mochten de mensen die Jezus nog niet in hun hart hebben, naar voren komen voor een hand oplegging. Er werd muziek gespeeld en bij gebeden en de voorganger jutte de boel vanaf de preekstoel nog wat op.
Voor ons nuchtere Hollanders toch wel een beetje ‘to much’. Uiteindelijk zijn we naar huis gegaan. Na 2 uur op een tuinstoel vonden we het welletjes. Mensen lopen de hele dienst in en uit, dus we vielen niet op… nou ja, wel een beetje natuurlijk, we zijn tenslotte blank…
Een bijzondere ochtend, een bijzondere dienst, bijzonder om mee te maken.

Toen we terug liepen richting de bus werden we ingehaald door een man die ook in de kerk zat. Hij zag ons gaan en voelde dat God hem naar ons toe stuurde om te vertellen dat Hij al onze problemen zou verhelpen en dat het echt goed zou komen… Dat is een mooi stukje bemoediging, gekregen op een warme zondag ochtend in Malawi…

De rest van de dag hebben we lekker rustig aan gedaan. Het is fijn om een beetje te kunnen hangen, al duren de dagen soms wel heel lang als je zo vroeg wakker bent. Het was ook erg warm. We hebben geen thermometer, maar als ik schat de temperatuur toch wel boven de 30 graden.

Tot het volgende blog!

-X- Mariska en Lisa