Hallo allemaal,

Alweer een hele week voorbij. Wat gaat de tijd snel. Het was een week met ups en downs, veel indrukken, warmte (rond de 28 graden), weinig slaap en veel mensen om je heen.

Het werken op het project gaat ons steeds beter af. De kinderen kijken ons ‘s morgens nog raar aan maar kort daarna weten ze het weer en komen ze handjes geven en een knuffel halen. Ook het uitproberen is begonnen. Hoe ver kan ik gaan en wat gebeurd er dan?
Corrigeren van deze kinderen is moeilijk. Omdat ze gewend zijn een tik te krijgen als ze iets uitvreten, is een verbale correctie en een boze blik eigenlijk niet genoeg. Ze lachen je uit. Een van de kinderen die graag zijn best doet voor ons, doet het soms zelfs na, met waarschuwende vinger en al erbij

Je ziet dat de kinderen echt genieten van de aandacht die ze krijgen. Bij het middagdutje huilen de kinderen zichzelf vaak in slaap. Als je een minuutje over hun bol aait, zie je ze ontspannen en in slaap vallen.

De kinderen zijn onderling niet mals voor elkaar. Er is veel rivaliteit over de speeltjes, aandacht en de chipjes die elke dag gegeven worden. Zo klein als ze zijn weten ze al dat ze moeten vechten voor wat ze willen hebben. De leeftijd ligt ongeveer tussen de 7 maanden en 1.5 jaar. Er zijn 3 hele kleine kinderen. Hoe klein ze ook zijn, ze worden geregeld in een soort stoeltje gezet. Het lijkt een beetje op een potje waar de kinderen helemaal in kunnen zitten en goed ondersteund zijn. Ze leren zo snel zitten. Ook de chipjes van 9.30 uur sabbelen ze gewoon op. Deze drie kinderen krijgen nog niet van de typische maïspap, zij krijgen nog porridge. Als wij de kleintjes eten geven doen we dat met een lepeltje, de “mama’s” gieten gewoon een bekertje naar binnen. Daarna nog lekker een flesje melk en na een schone broek vallen ze, op hun buik, in slaap.

De andere kinderen krijgen wel van de maïspap met een sausje er over. Daar zitten wat groenten en soms wat vlees in. De maïspap is erg stevig. Een beetje als brinta die veel te hard is. Je kan een lepel er rechtop inzetten. Met een soort kromgebogen schuimspaan wordt dat in stukjes gedrukt en dan komt de saus er in. Nog een poosje goed roeren en dan kan je eten geven. De kinderen zitten in een kinderstoel bankje op een rijtje. Er zijn niet helemaal genoeg plekjes dus een aantal zit op de vloer en een paar op de bank tussen de mama’s.

Het leven in het weeshuis is erg gestructureerd, dus we hebben het nu aardig door. Als we komen is het douchen en aankleden, dan spelen de kinderen even in hun bedjes. We maken van het aankleden wel een leuke happening met een knuffel, wat gekietel en spelletjes onder het aankleden. Het valt op dat de kinderen niet weten wat ze moeten als je twee handen uitsteekt om ze op te pakken of zichzelf omhoog te laten trekken. Ze kijken je aan of ze water zien branden, of maken er een handje klap spelletje van. Na 4 dagen hebben een aantal kinderen door dat ze dan overeind mogen komen. Het is de hobby om van het ene bedje naar het andere te klimmen. Of over de rand richting vloer. Wij schrokken daar nog van in het begin, maar de kinderen weten precies hoever ze kunnen gaan. Als er een klem zit of niet meer weet hoe hij terug moet wordt er gehuild, verder reageren we niet meer, want het wordt een spelletje.
Daarna lekker buiten spelen. De kinderen van de andere groep zijn dan ook buiten. Zo kunnen we met hen ook een beetje spelen. Een beetje voetbal, een beetje handje klap en gewoon even een aai over de bol.
De kinder-non heeft de sleutel van de speelkast. Als zij er is dan gaat de kast open en komen er speeltjes naar buiten. Veel speeltjes op batterijen die natuurlijk al leeg zijn maar ook een xylofoon of gewoon een stuk plastic, een kartonnen doos of een leeg bakje vaseline. Alles is speelgoed. We hebben een aantal speeltjes op de kindergroep laten liggen. Dan hebben ze wat te doen als wij nog druk zijn. Ook hiertussen zijn er een aantal erg brutaal. Op straat merk je dat ook. Verlegen kinderen zijn er weinig.

De mama’s laten ons steeds vrijer met de kinderen. Op een gegeven moment zaten we met ons tweeën met ongeveer 40 kinderen. En juist dan slaan ze elkaar, vallen er 5 en gaan er een aantal gewoon maar huilen omdat het kan. Gelukkig zitten de mama’s op een schreeuw afstand. Respect voor alle mensen die dit dagelijks doen!

Gisteren hebben we nog even leuk zitten praten met de non. Ze vertelde over haar leven hier. Elke donderdag hebben ze biddag. Dan zie je geen nonnen. Ze brengt dan alleen de noodzakelijke spullen en de medicijnen. Er is een kapel ingericht in het gebouw waar zijn verblijven. Soms komt er een priester om een dienst te doen die dag, andere dagen doen ze het zelf. Elke dag wordt er op 3 momenten vast gebeden. Met de kinderen wordt dat eigenlijk niet gedaan. Een aantal van de oudere kinderen, die stil kunnen zitten, gaan op zondag mee naar de mis. De anderen niet. Op het terrein zijn wel 2 nissen met daarin een Maria beeld. Dat en de nonnen herinneren eraan dat het een katholiek huis is, maar verder niet echt. Een aantal van de kinderen draagt ook een ketting met een beeltenis van Maria en moeder Theresa om hun nek.
De mama’s hebben groot respect voor de non. Van de week had ik een stukje zeep nodig voor de afwas, het stukje wat er nog was hadden we al gebruikt, maar daarvoor werd eerst naar de non gekeken of het goed was. De zeep wordt ook in een soort kantoortje bewaard.
De non was erg open en vroeg ook naar ons leven. Ik heb verteld war we werken en dat we christen zijn en in Nederland ook naar de kerk gaan. Dat leverde een goedkeurend knikje op. Het is een lief mens ze moet je alleen even leren kennen.
Ze gaf ook aan dat de mama’s blij zijn met ons. Het blijkt dat ze wat onderbezet zijn momenteel. Twee mama’s op de groep is eigenlijk te weinig dus onze handen zijn erg welkom.

We proberen een beetje Chichewa te spreken. Begroeten is een heel ritueel. Je vraagt altijd hoe het met de ander gaat. Die zinnen hebben we nu redelijk onder controle. De mama’s lachen zich een bult als we weer een paar letters verdraaien of alle woorden door elkaar gooien. Ze proberen ons ook elke dag een nieuw woord te leren. Vanaf maandag gaat ons schriftje op stand-by zodat we dat soort dingen direct op kunnen schrijven.

Volgende keer zullen we vertellen hoe het er op straat en in het openbaar vervoer aan toe gaat. Ook dat is nogal een belevenis.

Al met al was het een heftig weekje. De drukte in de stad, in de busjes, op het project, de taal die je niet begrijpt, mensen lijken allemaal wat van je te willen (en dan vooral je geld), in het DoingGoood huis waren we met 7 man, het gevoel hebben dat je steeds op je hoede en alert moet zijn, weinig slapen en weinig alleen- tijd om alles te verwerken, de warmte en het wennen aan elkaar maakt dat je emoties soms alle kanten op stuiteren. Gelukkig zijn we samen en daar zijn we erg dankbaar voor. We hebben veel steun aan elkaar. Waar we het donderdag even niet meer zagen zitten, ging het vrijdag weer helemaal lekker dankzij een peptalk van een van de andere vrijwilligers. Het schijnt dat je daar gewoon even doorheen moet. Dus dat doen we dan maar. Het schrijven van een blog werkt ook bijna therapeutisch. Lekker even je hoofd leegmaken op papier, nou ja op de pc ?

Er is nog zoveel meer te vertellen, maar we houden het hier even bij. Er moeten nog meer blogs gevuld worden

Hieronder foto’s van ons huis.

Huiskamer:

Slaapkamer. Wij slapen in de blauwe “tent” Mariska onder en Lisa boven.

De andere slaapkamer:

De keuken:

De hal naar het toilet en dedouche, let op het rode knopje, daarmee hebben we warm water (als de stroom tenminste niet uitvalt J)

Let ook op de decoratieve manier van tegelen!

Buiten aanzicht met de was:

Veel liefs X